op naar de lente met lila

Blueblue blogt verder op http://illalilalenteweer.blogspot.com
Tot daar!

dichterbij

Kwart voor acht. De zon schijnt en ik hoor een vogel zingen. 'Geen idee wat voor vogel dit is, maar zingen kan hij', denk ik en stap uit bed. Beneden gekomen ontbijt ik samen met mijn man en kus hem ten afscheid. Hij gaat, ik werk thuis vandaag.
'Zo', zeg ik tegen de kat, 'vanmiddag gaat deze dame er heerlijk op uit', en ik zet me achter mijn bureau. Als ik om elf uur klaar ben met mijn klus, betrekt het buiten. Maar goed, ik zie toch ook die musjes in de tuin, druk bezig met pluimen los te trekken. 'Zie je wel', denk ik 'voor hun nestjes. Voorjaar!'
Als ik rond half één klaar ben met huishoudelijk werk, is het inmiddels grijs en koud en guur geworden. In de vijver zie ik druppels op de waterspiegel. Plets plets plets.... De musjes zijn verdwenen. Ik zet de kachel aan. 'Weer een dag dichter bij de lente', zeg ik tegen de kat. Ze springt op schoot en ik ga maar weer wat zitten lezen.

vallende man

De man, hij verkeert in paniek. Het gaat niet lukken! Wild slaat hij om zich heen, zijn armen als molenwieken draaiend. Hup, daar neemt hij een vrouw mee in zijn val en nog één. Angstig kijken ze om zich heen. Wat gebeurt er?! Vanuit volkomen rust worden ze ineens meegesleurd, geen tijd hebben ze om te bedenken hoe te handelen. Wankelend zoeken ze naar steun. Bij hem. Maar hij valt, dus vallen zij.
Hard lachend roept hij dat het zo'n vaart niet loopt. Hij gaat het redden. Echt! Hij gaat het redden! Als de anderen hem nou maar begrepen. Dat ze dat niet doen, komt niet door hem. Hij is toch duidelijk genoeg! Terwijl hij valt, schopt hij in de lucht en raakt de vrouwen. Van schrik en pijn krimpen ze ineen en vallen dieper en dieper. Wat anders rest hen?