op naar de lente met lila

Blueblue blogt verder op http://illalilalenteweer.blogspot.com
Tot daar!

dichterbij

Kwart voor acht. De zon schijnt en ik hoor een vogel zingen. 'Geen idee wat voor vogel dit is, maar zingen kan hij', denk ik en stap uit bed. Beneden gekomen ontbijt ik samen met mijn man en kus hem ten afscheid. Hij gaat, ik werk thuis vandaag.
'Zo', zeg ik tegen de kat, 'vanmiddag gaat deze dame er heerlijk op uit', en ik zet me achter mijn bureau. Als ik om elf uur klaar ben met mijn klus, betrekt het buiten. Maar goed, ik zie toch ook die musjes in de tuin, druk bezig met pluimen los te trekken. 'Zie je wel', denk ik 'voor hun nestjes. Voorjaar!'
Als ik rond half één klaar ben met huishoudelijk werk, is het inmiddels grijs en koud en guur geworden. In de vijver zie ik druppels op de waterspiegel. Plets plets plets.... De musjes zijn verdwenen. Ik zet de kachel aan. 'Weer een dag dichter bij de lente', zeg ik tegen de kat. Ze springt op schoot en ik ga maar weer wat zitten lezen.

vallende man

De man, hij verkeert in paniek. Het gaat niet lukken! Wild slaat hij om zich heen, zijn armen als molenwieken draaiend. Hup, daar neemt hij een vrouw mee in zijn val en nog één. Angstig kijken ze om zich heen. Wat gebeurt er?! Vanuit volkomen rust worden ze ineens meegesleurd, geen tijd hebben ze om te bedenken hoe te handelen. Wankelend zoeken ze naar steun. Bij hem. Maar hij valt, dus vallen zij.
Hard lachend roept hij dat het zo'n vaart niet loopt. Hij gaat het redden. Echt! Hij gaat het redden! Als de anderen hem nou maar begrepen. Dat ze dat niet doen, komt niet door hem. Hij is toch duidelijk genoeg! Terwijl hij valt, schopt hij in de lucht en raakt de vrouwen. Van schrik en pijn krimpen ze ineen en vallen dieper en dieper. Wat anders rest hen?

artiestenbestaan

Vlak voor ons loopt hij. Zijn sopraansax in de koffer om zijn schouder gegord, die voor zijn tenor op zijn rug. Vanwege het weer draagt hij een regenpak. Even lijkt hij een verkeerde weg in te slaan maar ineens loopt hij weer naast ons richting de trap naar de tram. Huiverend wachten we in het donker. De wind wakkert aan, regen striemt. Hij kijkt voor zich uit. Een paar uur geleden schitterde hij op het podium. Wij luisterden ademloos naar zijn spel, applaudiseerden. Schuchter spraken we wat later met hem. Een paar bewonderende woorden. Hij antwoordde beleefd.
Als we de tram in stappen, wijst de conductrice hem streng naar een in-checkpoint. 'No sir, overthere you can check in.' Hij snapt er niks van en loopt eerst naar de verkeerde kant. Dan gaat het toch nog goed. Hij gaat zitten, één koffer aan zijn voeten, één op schoot. Zijn artiesten jasje over zijn arm gedrapeerd. Morgenochtend speelt hij nog één keer in deze stad. Daarna gaat hij weer terug naar zijn land.

the recyclable room

We zijgen neer op de recyclable bankjes bekleed met vilt. 'Zo', zeg ik, 'wat een schattige bankjes', en zet mijn mok met eikeltjeskoffie op de tafel gemaakt van mais. Lacherig haal ik mijn vinger over het blad en lik er verzaligd aan.
Ik zoek een zakje suiker uit het potje gemaakt van hergebruikte materialen. 'Rietsuiker, vanzelfsprekend', giechel ik. We leunen achterover en drinken onze koffie. Kijken om ons heen. Aan de wand een groot soort schoenenzak van zwart vochtopnemend materiaal. De zakken zijn gevuld met aarde en plantjes. 'Leuk idee', zegt ze, 'maar kijk', en ze bevoelt een varen. Die knispert van droogte. 'Het werkt niet helemaal, maar goed, het idee is er.' Ik streel over een groot vilten wandkleed, neem plaats op de stoel gemaakt van mais, bekleed met hergebruikte ecologisch verantwoord geverfde stof. Draai rondjes. Geweldig vind ik het hier. Er staan ook zoveel prachtige planten.
We voeren ons gesprek en verlaten pas na ruim twee uur de kamer. De sfeer is hier zo goed, we willen hier wel uren blijven. 'Het zal je werkkamer maar zijn', verzuchten we.

#Twitterkabinet

Na De Val kwam daar de creativiteit, zomaar, ineens, als donderslag bij heldere hemel formeerde zich een nieuw kabinet. Het #Twitterkabinet.
Het begon voor de grap. Twittenderwijs ontspon zich een plagerig interview tussen mij en mijn eigen man, die deed of hij zich verkiesbaar stelde. Elk achter onze laptop twitterden we giechelend met elkaar. Anderen sprongen erop in en zochten weer anderen om mee te doen.
Binnen een paar uur had mijn man, inmiddels MP van het #Twitterkabinet, zo'n 125 ministers onder zich. Totaal flabbergasted bekeken we de interactieve excellijst waar de hele avond en halve nacht ministers inschreven voor posten als: Koopzondagen, Verre Zaken, Vrede maar ook Muziek, Vrij Ondernemerschap en Scheten.
In van dat gezwollen politieke taalgebruik twitterden we, steeds dikker werd de tekst. Welaan, tamelijk, desalniettemin, voorwaar, excellent, transparantie om maar enkele woorden te noemen. We communiceerden via de voorzitter, alhoewel er daar ineens twee van bleken te zijn. Met moeite sloten we af om na urenlang beraad even een uurtje slaap te pikken.
Welaan, lui, ik ga weer, de MP heeft mijn ondersteuning nodig bij de formatie van zijn kabinet. Voorwaar geen kattenpis. Ik vertrek weer met hem naar het #Twitterkabinet.

schatjes

Elke dag loop ik voorbij, kijk naar binnen en zie ze zitten, die kleine schatjes, op hun kabouterstoelen. Vandaag vertelt juf een verhaal, haar gebaren ondersteunen haar woorden. Ze spreidt haar armen, kijkt naar boven en opzij, haar blonde paardenstaart zwaait mee. De schatjes kijken allemaal naar haar, ze zitten zo mooi in dezelfde houding, rechtop, met hun hoofdjes schuin.

Ik denk aan hun vaders en moeders, jonge mensen nog, die straks hun moppie weer komen ophalen. Voor me loopt zo'n moeder, haar dreumes drentelt naast het wagentje. Geduldig wacht ze, hij pakt haar hand en oefent driftig verder. Als ik ze passeer, bekijk ik hem goed, zie zijn rode wangen, wollen muts en zucht.: 'Wat een schatje..... '