Elke dag loop ik voorbij, kijk naar binnen en zie ze zitten, die kleine schatjes, op hun kabouterstoelen. Vandaag vertelt juf een verhaal, haar gebaren ondersteunen haar woorden. Ze spreidt haar armen, kijkt naar boven en opzij, haar blonde paardenstaart zwaait mee. De schatjes kijken allemaal naar haar, ze zitten zo mooi in dezelfde houding, rechtop, met hun hoofdjes schuin.
Ik denk aan hun vaders en moeders, jonge mensen nog, die straks hun moppie weer komen ophalen. Voor me loopt zo'n moeder, haar dreumes drentelt naast het wagentje. Geduldig wacht ze, hij pakt haar hand en oefent driftig verder. Als ik ze passeer, bekijk ik hem goed, zie zijn rode wangen, wollen muts en zucht.: 'Wat een schatje..... '
En lekker dat ze van een ander zijn, denk ik nu als opa.
BeantwoordenVerwijderen@Tjeempie Al, ben je al opa, wat leuk! Heerlijk lijkt me dat, die kleine humpiedumpies...
BeantwoordenVerwijderenSchitterend is dat!
BeantwoordenVerwijderenEerdaags gaat hij over het half jaar heen en dan worden ze pas écht leuk.
Echter nu lacht dat kind bijna de hele dag, werkelijk ongelofelijk.
En aangezien ik altijd bij mijn kinderen Pah heette ( zelf verzonnen ) heet ik dus nu Opah!
Straks komen er kleinHulkkind verhaaltjes op mijn log.
Schatjes, absoluut. Ik denk steeds: ouder moet ie niet worden, dan ga ik hem inruilen voor een nieuwe mini.
BeantwoordenVerwijderenVeel mensen hebben deze kneuter gevoelens hun hele leven ... kinderen zijn lief, ik ben er gek op maar okay... er zijn grenzen! ;-)
BeantwoordenVerwijderen@@@ Henry, Jowi, Al: ik heb zomaar het gevoel dat ik toe ben aan het oma-schap, het is een gevoel hoor...
BeantwoordenVerwijderen