er klaar mee zijn

'Hij vertrekt na één kwartier', aldus de keurige damesstem. Wat in feite betekent dat die van nu uitvalt. En dat mijn terugreis bijna twee keer langer gaat duren. En dat die vijf minuten wachten uitmondt in twintig minuten kou kleumen.

Dan arriveert hij. Eindelijk. Een vuil-gele hondenkop, vol vermoeide reizigers. Er kan geen kip meer bij, laat staan het dubbel aantal reizigers dat nu wacht. Ik prop me naar binnen en vind zowaar een klapstoeltje. Als we vertrekken, voel ik een kont tegen mijn schouder, ontmoet ik een geurende oksel boven mijn hoofd en zit ik met mijn benen tussen die van een ander geklemd. In een halve vierkante meter om mij heen zie ik zes mensen opeen gepropt staan.

Mijn man belt. 'Ik pik je zo op, je kunt eerder uitstappen want ik werk in Zaandam vandaag.' Hij hoort het aan me, ik vind het niet leuk meer. Ik hoor het aan mezelf, ik klink mat en bozig. Als ik tien minuten later in het donker naar hem zoek, belt hij mij weer op, terwijl ik vlak bij hem sta en hij zegt: 'ik zie het van een kilometer afstand, BlueBlue. Wat ben jij er helemaal klaar mee.' En zelfs daar kan ik niet om lachen.