Vlak voor ons loopt hij. Zijn sopraansax in de koffer om zijn schouder gegord, die voor zijn tenor op zijn rug. Vanwege het weer draagt hij een regenpak. Even lijkt hij een verkeerde weg in te slaan maar ineens loopt hij weer naast ons richting de trap naar de tram. Huiverend wachten we in het donker. De wind wakkert aan, regen striemt. Hij kijkt voor zich uit. Een paar uur geleden schitterde hij op het podium. Wij luisterden ademloos naar zijn spel, applaudiseerden. Schuchter spraken we wat later met hem. Een paar bewonderende woorden. Hij antwoordde beleefd.
Als we de tram in stappen, wijst de conductrice hem streng naar een in-checkpoint. 'No sir, overthere you can check in.' Hij snapt er niks van en loopt eerst naar de verkeerde kant. Dan gaat het toch nog goed. Hij gaat zitten, één koffer aan zijn voeten, één op schoot. Zijn artiesten jasje over zijn arm gedrapeerd. Morgenochtend speelt hij nog één keer in deze stad. Daarna gaat hij weer terug naar zijn land.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten