lumineus, zo matineus

'Oooh shit, wat glad!' Verschrikt schiet ik in de oma-stand. Dat wil zeggen: ik span mijn billen, recht mijn rug, trek mijn schouders op en schuifel voort als een onderdanige Japanner. Want wederom is het spekglad buiten. Één stap buiten de deur leert mij genoeg. Dit wordt weer een wandeling vol kwellingen.
Maar dan krijg ik een lumineus idee! Zo te zien ben ik de enige uit de buurt die zoiets kan bedenken. Razendsnel glibber ik rechtdoor naar de autoweg en voel daar vaste grond onder de voeten! Opgelucht stap ik in een normaal tempo door, terwijl links en rechts van mij wandelaars wanhopige spagaten maken bij elke pas. Maar wel netjes op de stoep blijven. Wat je netjes noemt. De meesten zien er niet uit na de talloze glij- en glibberpartijen. Hun jassen zijn doorweekt, hun haar hangt in natte slierten voor hun ogen. Glimlachend bekijk ik de stumperds en wandel fluks door.
Als ik op het station arriveer, tracteer ik mezelf op een kaartje Eerste Klasse. Ik vind dat ik het verdien. Zo lumineus als ik ben tref je er niet veel tenslotte. En dat in de vroege morgen.