fel rakkertje

'Oh, een Roodborstje, kijk daar! Een Roodborstje in de tuin!' wijst mijn man. Voorzichtig buig ik naar voren: niet teveel bewegen, anders vliegt hij weg, weet ik. Ze zijn schuw. Als ik hem in het vizier heb, blijf ik doodstil zitten. 'Wat een schatjes zijn het ook', denk ik. 'Wat een felle rakkertjes. Met hun vurig rode borstjes, venijnige oogjes en scherpe snaveltjes.' Vanuit de Lavendelstruik kijkt hij de tuin door. Hij ziet de stukjes brood in de sneeuw, kijkt vervolgens door het raam naar ons. Op zijn hoede. Mijn kat mekkert zachtjes achter het gordijn. 'Sssst, Snorro', sis ik, 'niet doen, anders vliegt hij weg!' Ze houdt zich gedeisd. Als ik weer naar buiten kijk, zie ik het Roodborstje door de sneeuw hippen, een broodkorstje in zijn snaveltje geklemd. Daarna rommelt hij nog minutenlang in mijn tuin. En ik zit stil, kijk en geniet van het rakkertje.