Klasse weer

Gestaag bewegen we door de stad. Stapvoets. Bij elke kruising wachten we minutenlang. Binnen is het warm, buiten sneeuwt het aan één stuk door. Wandelaars lopen met kleine pasjes, de schouders gespannen opgetrokken. De kragen hoog. Iemand glijdt uit, valt en krabbelt weer op.
'Mmm', denk ik, 'vergeet het maar Blue. De trein halen, dat wordt niks. Als die al rijdt, überhaupt.' Ik nestel me dieper in mijn stoel en kijk naar buiten. Er is genoeg te zien, tenslotte.

Tegen beter weten in haast ik me naar het perron. Daar lijkt het chaos. Verdwaasde blikken, korzelige telefoongesprekjes naar huis. Een trein die hier totaal niet hoort staat in de weg. De trein naar Lelystad!? Hier?! Dan vertrekt hij en zoeft mijn trein binnen. 'Maar een paar minuutjes te laat. Topprestatie!', denk ik, stap in, neem plaats in de Eerste Klasse, want ja, met zulk weer en dreigende chaos, controleert de conducteur toch niet. En ik geniet verder.