wachten

De lucht dampt van de kou. Lange ijspegels aan de hoge stoplichten weerspiegelen het licht van de lantaarnpaal. Ik sta hier en wacht op vervoer. Nog geen minuut na mijn belletje naar huis, kwam toch ineens de trein. Reizigers stapten voorzichtig uit, schuifelden over het perron en verdwenen uit zicht. Daarna vertrok hij weer, richting mijn woonplaats. Ik wacht en tuur de autoweg af.

Ineens voel ik kou optrekken, via mijn voetzolen kruipt het naar mijn onderbenen. Mijn billen worden ijskoud. Mijn rug. Bezorgd kijk ik op de stationsklok. Al twintig minuten sta ik hier. Af en toe stopt een auto, wacht voor het stoplicht om dan heel zachtjes op te trekken. Ik aanschouw en wacht. De weg is leeg, de verte donker. De wereld om me heen is wit en in zichzelf gekeerd.