Hermitage-dames

'Een schande is het!' roept er één. 'Moet je kijken! Hij sluit zomaar zijn deuren!' 'Hé, hé, open doen!' roept een ander en probeert haar vriendin tussen de klemmende tramdeuren uit te trekken. Die kijkt geërgerd achterom, want was nu juist van plan zich naar binnen te wurmen. Ze wrikt zich los en schiet naar voren. De bomvolle tram in. Achter haar klappen de deuren dicht. Nog geen seconde daarna rijdt de tram klingelend weg. Een twintigtal beduusde dames achterlatend. 'Nou, nu zijn we elkaar kwijt!' 'We komen vast te laat.' 'Vroeger wachtte de bestuurder tenminste …' hoor ik om me heen. Omringd door dames op leeftijd ben ik. Hermitage-dames noem ik ze inmiddels. Bijna elke dag dromt er wel zo'n groep keurig geklede 65+ dames lijn 9 in. De lijn waarmee ik naar mijn werk ga en zij naar de Hermitage.
'Oh, kijk, er komt er alweer één aan', roept het Alfavrouwtje van de groep. Want ja, elke groep vrouwen die een dagje uit gaat, kent zo'n voorlijke tante. Zo'n tante die alles wel even regelt. Deze beent direct naar de zojuist aangekomen tram en drukt verwoed op de knoppen. De deur blijft hermetisch gesloten. Onbewogen blijft de GVB-medewerkster voor zich uit staren, draaiend op haar kruk. Zij kent haar pappenheimers. 'Hermitage-dames, uit de provincie.' Ik zie het haar denken.