'Wilt u me even het roomijs aangeven?' vraagt de vrouw en ze wijst schuin naar achteren. 'Ja hoor', zeg ik en zet mijn mandje gevuld met boodschappen neer. Als ik vlakbij de vrieskast ben, blijft ze voor de deur staan. Een moment twijfel ik aan haar verstandelijke vermogens maar dan zoeft ze een stukje vooruit. Een klein stukje zodat ik er net aan bij kan. 'Doe die van 99 cent maar', zegt ze. 'Alstublieft' en ik geef het haar aan. ''T is toch wel vanille, hè?!' is haar antwoord. 'Jazeker', zeg ik terwijl ze het pak in haar mand aan het stuur gooit. Even bekijk ik haar wat beter. Een stevige vrouw is het, met kortgeknipt donker haar. Een vol gezicht heeft ze, zorgvuldig opgemaakt, haar blik is vastberaden. Ze zoeft weer weg. Onderwijl is mijn man gearriveerd met een kar vol boodschappen. Lacherig bekijken we de hoeveelheid, lopen naar de kassa en rekenen af.
Pas 's avonds merk ik dat ik allerlei boodschappen mis. Die zaten in mijn mandje en dat staat nog bij de vrieskast in de supermarkt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
maar was ze klein dan? Dat ze niet bij het vanille ijs kon? Of voelde ze zich minder schuldig om ijs te eten als iemand anders het had aangegeven. Zodat ze kon klagen, 's avonds, bij het eten. 'Zo'n knap wijffie om te zien, maar eerst kijkt ze me aan of ik gek ben en dan laat ze zélf dur boodschappen staan!'
BeantwoordenVerwijderen@Jowi, haha, grapperd. Nee, ze reed in zo'n prachtige zoefkar.... Vond het niet echt een aangename dame, zo baaaazig!
BeantwoordenVerwijderen@blueblue: misschien is het wel een heel aardig mens? De buitenkant .. haha..
BeantwoordenVerwijderen