met de negen

In lijn negen zit ik. Op weg naar Oost doorkruisen we het centrum, rijden langs het Rokin en het Waterlooplein en verder. De dame in het glazen hokje roept bij elke halte iets om. Eerst in het Nederlands, dan in het Engels. 'End raijt from joe, in det brauwn bilding, dze Herremitààge, leedies end djentelmèn. '
We passeren het Tropeninstituut. Aandachtig kijk ik de Marmeren Hal in, zie mensen lopen. Ooit werkte ik daar ook. We rijden om het gebouw heen. Ik weet nog precies wie achter welke ramen zit.
Na een paar minuten verlaten we de stad. Rechts van mij zie ik de Rembrandttoren, glanzend in het zonlicht. Links daarvan de twee beschuitbus-torens van Waternet. 'Oooh', denk ik, 'ook daar werkte ik'.
Eind lijn negen, we zijn er. Ik stap uit, de tram rijdt nog een klein stukje over de rotonde en stopt. Schuin tegenover me zie ik een groot gebouw liggen. Mijn nieuwe werkplek.