Oosterse oogjes heb je. Verstoord kijk je er mee om je heen vanachter het glas. Ontroerd en vermoeid ben ik. En ik kijk. Naar jou, mijn kereltje. Zo klein, zo fijn, zo tenger en kwetsbaar. Te klein. Ze halen je weg, je wordt naar een andere afdeling gebracht. 'Dag ventje'.
Om me heen is het onrustig. Kommen water worden gevuld, doekjes tevoorschijn gehaald. Ze gaan me wassen. Gelaten onderga ik het, voel de warmte van de handen van de verpleegster. En denk aan jou. Mijn kereltje.
Daarna drink ik gretig van de thee en eet beschuit met muisjes. 'Wat lief dat ze dat zo doen, in een ziekenhuis', zeg ik tegen mijn man. Hij knikt, wetend, want hij werkt hier, pakt mijn hand en streelt die. Samen zijn we stil. We hebben een kindje gekregen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Net na kerst, toch nog een kerstkindje? ;-)
BeantwoordenVerwijderenAls je de zinnen "Hij knikt" e.v weglaat vind ik het verhaal sterker worden. Die zinnen leggen teveel uit. Je maakt het al helder genoeg. Met heerlijk weinig woorden.
BeantwoordenVerwijderenis dit waar gebeurd?
BeantwoordenVerwijderengroetjes Amanda
@@@ Henry, net na de Kerst, het was mooi wit en winters dat jaar.
BeantwoordenVerwijderenMark, precies de zin waarover ik twijfelde, feilloos pik je 'm eruit. Ik laat hem toch staan, omdat ik het nog zo voor me zie en het van betekenis is voor me.
Ja, Amanda, dit is echt gebeurd, 24 jaar terug.